Paryż dla leniwców :-)

Czy rezygnacja ze zwiedzania muzeów oraz obowiązkowych punktów turystycznych w najbardziej znanych miejscach świata na rzecz całodniowych wycieczek po sklepach jest w porządku? Jeśli o mnie chodzi, jest jak najbardziej w porządku :-). Gdy swego czasu wygrałam wycieczkę do Rzymu (dzięki zamiłowaniu Czułej Haliny do wszelkiego rodzaju loterii – zresztą zabrałam ją tam ze sobą), znacznie większe wrażenie niż Coloseum zrobił na mnie nieskończenie szeroki asortyment obecnych na każdym kroku Benettonów :-). Od tamtej pory w każdym mieście moje ścieżki są ściśle podporządkowane rozkładowi sklepów, co może wydawać się wręcz skandaliczne, ale nie raz odnajdywałam się w całkiem obcym miejscu dzięki temu, że zapamiętałam, na którym rogu znajduje się Zara i jak to się ma do dworca kolejowego :-).
Ostatnio w sposób absolutnie cudowny i niespodziewany miałam okazję znaleźć się w Paryżu. Jak już wcześniej wspominałam, idea stworzenia przewodnika zakupowego upadła, lecz nie oznacza to, że nie mam dla Czytelników żadnych miejsc godnych polecenia. Moi drodzy, oto Paryż ścieżkami Harel :-).

Zaczynamy od dzielnicy Marais. Jest tam tak pięknie, że bez wahania wybrałam ją na swoją ulubioną.

Le Loir dans la Theière, 3 rue de Rosiers, Marais. Genialna i chyba wiecznie zatłoczona knajpka, w której można zjeść np. przepyszny omlet z kozim serem i miętą oraz wybrać dowolny spośród świeżo upieczonych deserów – decyzja jest naprawdę trudna, gdyż wszystkie wyglądają zachęcająco. Jest uroczo i bezpretensjonalnie. Parysko po prostu.

A naprzeciwko… COS, 4 rue de Rosiers.

W Marais warto też zajrzeć do sklepów vintage, np. Fripes Star przy 8 Rue de la Verrerie, a także do przedziwnego japońskiego sklepu Muji (47 rue des Francs Bourgeoi).

Didier Parakian, 5 Place des Victoires. Bardzo podobało mi się to, że nawet w sklepach, na których asortyment zdecydowanie nie mogłam sobie pozwolić, przyjmowano mnie bardzo uprzejmie. Tylko w Chanel doczepiono mi cień w postaci ochroniarza, który tak mnie speszył, że upuściłam na ziemię egzemplarz torebki Cocoon. Dwumetrowy jegomość natychmiast mi ją odebrał, a ja czym prędzej się oddaliłam :-). Pocieszałam się potem, że Carrie Bradshaw u Diora miała znacznie gorzej…
W butiku Didier Parakian wisi zimowa kolekcja zainspirowana malarstwem europejskim. Poniżej płaszcz z linii Chagall, w którym oczywiście się zakochałam, ale cóż… Takie zakupy jeszcze przede mną. Na razie pozostaje czerpać radość z przymierzania.

Kazana, 7 rue Lagrange. Swego czasu byłam kompletnie uzależniona od tego sklepu. Dla wielbicielek etnicznych klimatów to istny raj na ziemi. Teraz troszkę mi przeszło, choć kolekcję kolorowych szali wciąż posiadam, zauważyłam też, że niektóre butiki poznikały. Na szczęście jeden pozostał. Rue Lagrange odchodzi od nadbrzeżnego Quai de Montebello i znajduje się całkiem niedaleko kultowej księgarni Shakespeare and Company  (37 rue de la Bûcherie).

Le Deux Magots, 6 place Saint-Germain-des-Prés – warto usadowić się w kawiarnianym ogródku, skąd można obserwować przechodniów. Pokaz mody paryskiej bez końca. A zaraz obok słynna Café de Flore. Więc turystyczne miejsca też mam zaliczone ;-).

Ladurée, 75 avenue des Champs Elysées – wspaniała cukiernia, zwłaszcza dla odchudzających się. Ponieważ ceny zwalają z nóg, kwestia spróbowania wszystkich ciastek pozostaje z góry rozwiązana. Nie żałuję jednak ani jednego centa, za spędzenie czasu w tak przepięknym miejscu (i za boskie makaroniki) jak najbardziej było warto. Przez moment czułam się jak Maria Antonina!

Chyba nigdzie na świecie cukiernie nie mają tak apetycznych wystaw… (poniżej witryna cukierni w pobliżu Centre Pompidou).

Colette, 213 rue Saint-Honoré – czyli miejsce, które każdy snob powinien odwiedzić choć raz ;-). I w którym obok botków Balmain oraz ciuchów Alexandra Wanga znajduje się stoisko z naklejkami, za które dwadzieścia lat temu gotowa byłabym oddać niejedną zabawkę :-). Plus mnóstwo muzyki, albumów, czasopism i przedziwnych gadżetów, których znaczenie pozostaje dla mnie tajemnicą, a które zapewne są bardzo en vogue ;-). No i, przede wszystkim, Scott Schuman był tu!

Na początku miesiąca było tu niezłe zamieszanie z powodu otwarcia pierwszego we Francji sklepu japońskiej sieci Uniqlo (17 rue Scribe). Absolutnie byłam w stanie uwierzyć, że pierwszego października kolejki nie miały końca, bo gdy zawitałam tam około trzech tygodni później, tłum wciąż był potworny. Ale poniekąd rozumiem zamieszanie, bo Uniqlo jest jedyny w swoim rodzaju jeśli chodzi o ciuchy typu basic oraz dżinsy. Z tajemniczych dla mnie powodów uparcie jest porównywany do GAPa (który swoją drogą jest całkiem przereklamowany), z którym naprawdę niewiele ma wspólnego. O, dziwo, w Uniqlo najbardziej spodobał mi się dział męski i powróciłam do Warszawy w największej koszuli w kratę, jaką udało mi się tam znaleźć.
Chciałam jeszcze napisać o niezwykle różnorodnym stylu mieszkańców Paryża (który widać zwłaszcza w mniej turystycznych dzielnicach), ale nie znalazłabym lepszych słów niż Banana w swoim ostatnim wpisie pt. Paryski Szyk (czyżby jeszcze jeden dowód na blogerską telepatię? ;-)).
Oczywiście już tęsknię i strasznie chcę tam wrócić. Jak widać powyżej, nie odwiedziłam zapewne nawet jednego procenta miejsc wartych odwiedzenia!