Gold Dust Woman

Nie jestem obiektywna. Nie mogę być. Nie potrafię. A przede wszystkim wcale nie chcę. Anię Kuczyńską uwielbiam zarówno w sensie osoby, jak i marki. Osoby właściwie nie znam (więc uwielbiam to, co miałam okazję poznać), za to markę, no cóż, lepiej się ze mną nie zakładać, który ciuch jest z której kolekcji, bo można przegrać z kretesem.
Być może jestem w jej przypadku mniej krytyczna. Być może. Ale sama tego nie jestem pewna. Zastanawiam się czasem, czy zachwyt, który odczuwam od momentu wyjścia pierwszej modelki na wybieg, jest jakkolwiek powiązany z tym, że wiem, kto jest autorem dzieła. Czy gdybym obejrzała anonimowy rząd spódnic, sukienek i żakietów z cienkiej bawełny w rozbielonym liliowym kolorze czy głębokiej czerni, gdyby zostały one pozbawione charakterystycznego kółeczka, czy doświadczałabym tych samych emocji? A może doznania estetyczne byłyby całkiem inne? A może jest tak, że projektów Ani nie da się pomylić z niczym innym? Jak na razie postawiłam tu rząd pytań i żadnej odpowiedzi.
Ale znów scenariusz był ten sam. Znów wraz z pierwszą modelką, wraz z mini białą sukienką ozdobioną chustą z frędzlami w tym samym kolorze zapomniałam o otaczającym mnie świecie. Potem było tylko gorzej – albo lepiej, w zależności od podejścia. Gorzej, bo zapomniałam chyba nawet, jak się nazywam. Lepiej, bo rzadko kiedy potrafię się aż tak mocno skupić.
Widać było koncept. I to na pierwszy rzut oka. Widać było też przeszłość. Nie tylko tę, która kolekcję inspirowała (a tak swoją drogą, mało kto tak dyskretnie potrafi czerpać z poprzednich dekad – Ania Kuczyńską jest mistrzynią interpretacji). Chodzi mi o przeszłość projektantki, o całą już historię, którą – jeśli się uprzemy – w sporej części możemy odnaleźć w sieci. Historię możemy nazwać konsekwencją stylu (choć ani jednego, ani drugiego słowa w kontekście mody coraz bardziej nie znoszę). Ale nie jest to tak do końca konsekwencja, bo mamy w wiosennej kolekcji sporo nowego. Pozwolę sobie zacytować Tobiasza (mam nadzieję, że nie będzie miał mi tego za złe), który stwierdził w pewnym momencie, że „ona jest pornograficzna!”. Oczywiście była to forma żartu, ale w każdym żarcie czai się odrobina prawdy. Zresztą sprawdźcie sami.
 

 
Fot. Jakub Pleśniarski
 

 

 

 

 

 

 
Fot. Radosław Nawrocki