I Wear so I'm

Ledwo co pisałam o odważnych decyzjach (a raczej ich braku) przy tworzeniu kolekcji, a tu nagle z najmniej oczekiwanej strony dopadają mnie ich pozytywnie zaskakujące konsekwencje. Kto by się spodziewał, że to Wearso wyskoczy z inicjatywą? Aleksandra Waś wpadła na sprytny pomysł połączenia tego, co już dobrze znane z tym, co w przypadku tej akurat marki może wywołać co najmniej lekki szok. Zaszufladkowaliśmy sobie Wearso jako miejsce, w którym znajdziemy proste, choć pod względem konstrukcyjnym iście mistrzowskie gładkie ubrania uszyte z organicznej bawełny. Powtarzające się co sezon fasony konsekwentnie uzupełniane jednak czymś nowym. Bez wyskoków, ale zawsze z pewną ideą. Wygoda, kobiecość, naturalność, wolność. Słowa klucze, które naprędce przywołałam w myślach. Prosta filozofia, bez podziału na sezony, bez pogoni za trendami. Coraz częściej w aspekcie powierzchownym kopiowana przez obdarzonych mniejszą kreatywnością. Co zrobić?
To był jeden z punków wyjścia dla projektantki. Jak sama mówi, dopóki noszenie czerni i szarości w obszernych formach pozostawało awangardą, było pociągające. „Do tej pory poszukiwałam formy do tego, by zacząć tworzyć obrazy (stabilnym punktem pozostaje bawełna organiczna i kształt). Teraz weszłam do wewnątrz ramy. Autostrada po okręgu – tak zwany „patent na coś ” nie ma nic wspólnego z projektowaniem. Można co najwyżej zbytnio rozpędzić się tworząc armię identycznie wyglądających ludzi. Dla mnie wciąż najważniejszym jest podkreślanie indywidualności osoby, która nosi Wearso.”
Zmiany przyszły zarówno w fasonach, jak i zastosowaniu koloru. Praktycznie nigdy (z małym wyjątkiem, który pamiętam chyba tylko ja, projektantka oraz klientka sklepu) kolory nie występowały w połączeniach. A tu żadnego ostrzeżenia, zaserwowane mamy dosłownie klocki Lego. Soczysty pomidorowy, musztardowy żółty, jasny i ciemniejszy głęboki błękit, a do tego pastelowy róż. Można się zdziwić. Natomiast sposób podania jest, jak zwykle w Wearso, przystępny. A dla zbyt zszokowanych pozostają wersje monokolorystyczne – bo każdy element został uszyty także w czerni i szarości. Pozostaje wielofunkcyjność – tym razem kryje się w rękawach koszulki, które można nosić na różne sposoby. Estetyka japońska wciąż obecna. Samurajskie spodnie, kimonowa bluza, igranie z proporcjami. Plus najzabawniejsza czapka świata, która chyba w każdym momencie będzie poprawiać humor i noszącemu, i towarzyszom.
Plus przewrotnie, choć w stu procentach świadomie przekute kartezjańskie cogito ergo sum – „I wear so I’m”. Brutalne. I dla naszych czasów (oraz położenia geograficznego) znamienne. Jednym hasłem Wearso doprawia wysmakowaną kolekcję tak, żeby nie dało jej się zapomnieć.