Magda Butrym

Taką modę chcę oglądać codziennie. Bez podziału na Polskę i świat. Bez dziwnie brzmiących zachwytów: „wygląda jak zagraniczne”. Bez oddzielania się od reszty, choć wiemy wszyscy (przynajmniej teoretycznie), że nasz rynek jest maleńki, początkujący i nieporadny. Mimo iż wizyty na kolejnych targach mody (oraz tygodniach mody) utwierdzają w przekonaniu, że dobrze nie jest i długo nie będzie, pojawiają się marki, które dają nadzieję przez duże N na modę przez duże M.
Gdy obejrzałam jesienną (i pierwszą stworzoną pod własnym nazwiskiem, wcześniej pracowała m.in. dla La Manii) kolekcję Magdy Butrym, natychmiast pojawiła się myśl, że dokładnie takiej marki w Polsce brakowało. Reagującej na modę w sposób świeży, przemyślany i odważny jednocześnie, z wyraźnymi ambicjami zajęcia miejsca na wysokiej, luksusowej półce. Pozornie prostej w odbiorze, ale gdy skupić się na szczegółach, przyjemnie zaskakującej. Jakością wykonania, krojem, połączeniem dobrze znanego z nieoczywistym. Mocne sezonowe trendy przeplatają się z delikatnie ugryzioną klasyką. Tu trochę elementów militarnych, tam romantycznych, seksowne pęknięcia i misterne ręczne plecionki (czas potrzebny do wyplecenia spódnicy ze skórzanych paseczków to trzydzieści godzin).

Magda Butrym docenia i chętnie wykorzystuje w swoich pracach tradycyjne rzemiosło. Wiosna i lato przynoszą ręcznie wyrabiane na krośnie jedwabne tkaniny, kontynuują też ideę plecionej skóry. Wymykają się bezpiecznym ramom uniwersalnych kolorów, wplatając pomiędzy czerń i biel rudy brąz, intensywne indygo, pudrowy róż, a także regularne, charakterystyczne desenie o delikatnie etnicznym charakterze. Ciężko uniknąć porównania do mistrzyni podobnych zabiegów, Isabel Marant. Choć od razu podkreślę, że mam na myśli ideologię czerpania z różnych źródeł kulturowych czy czasowych, a nie konkretne elementy kolekcji. Magda Butrym tym razem poszukiwała inspiracji w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Silnych bohaterek filmowych, które kształtowały ówczesne pokolenie kobiet. Wyzwolonych, autentycznych. To nawiązania mniej lub bardziej bezpośrednie, przynoszące zarówno dyskusyjne fasony (dzwony, wąskie płaszcze), jak i te, które przetrwały próbę czasu (luźne koszule, dopasowane marynarki). A z drugiej strony mocno osadzone w teraźniejszości tendencje, które symultanicznie występują na światowych wybiegach. Całość stanowi kolekcję kompletną, żadnego wrażenia przypadkowości czy dodawania czegoś na siłę. I te zdjęcia… Czy da się nimi nie zachwycić?

A na koniec informacja techniczna. Pod egidą marki występuje nie tylko sama projektantka, lecz także jej partnerka biznesowa, Aleksandra Halemba. Dyrektorem artystycznym marki jest Jolanta Aerts. Pod koniec stycznia ruszy sklep internetowy. A wtedy wszystkie zbankrutujemy.

Fot. Adam Plu/ Move Picture
Dyrekcja artystyczna: Jolanta Aerts/ jaerts.com
Modelka: Antonina Petkovic / The Society Management
Make up: Wilson/ Warsaw Creatives
Włosy: Michal Bielecki/ Warsaw Creatives
Stylizacja: Agnieszka Kornacka
Scenografia: Witalis
Produkcja: Warsaw Creatives