Strefa wolna od Harel

Przez kilka dni zastanawiałam się, czy to temat odpowiedni na blog o modzie. Bo w końcu moda funkcjonuje sobie w bańce, choć czasem na historie społeczne reaguje, nikt mnie nie przekona, że się pod nimi jakkolwiek ugina. Wystarczy spojrzeć na obecny poziom „green washingu” wśród marek odzieżowych, by zorientować się, co mam na myśli. Ekologia? Schyłek tego, co znamy? Wprawdzie Szwedzka Rada Mody odwołała najbliższy tydzień mody w Sztokholmie w trosce o środowisko i szuka nowych rozwiązań, ale nie słyszałam, by podobne pomysły zrodziły się w Paryżu, Mediolanie czy Nowym Jorku. Nie ma co ukrywać, moda będzie opowiadać piękne historie, ale za większością z nich nic konkretnego nie będzie się kryć. Niestety. Tutaj skupiam się na takich, które rzeczywiście coś sobą niosą, omijając szerokim łukiem wszechobecną ściemę. I muszę przyznać, że ostatnio nawet trochę mnie rozśmieszyło, gdy (w ramach badawczych, rzecz jasna) weszłam do Primarku i ujrzałam cały dział tęczowych ubrań. Dlaczego? Bo idea jest wspaniała, akurat trwał miesiąc równości, więc marki prześcigały się w wydawaniu na świat kolejnych tęczowych produktów. Primarkowi jednak ciężko uwierzyć, jak dla mnie była to ideologiczna przykrywka dla sprzedania jeszcze większej ilości ubrań niewiadomego pochodzenia. Czy chcesz kupić cokolwiek tęczowego, jeśli nie masz pewności, że powstało w godnych warunkach? No właśnie. I miałam nawet temu poświęcić trochę słów, bo nie znoszę podpinania się pod rzeczy naprawdę ważne przez instytucje, które mają idee w głębokim poważaniu. Stało się jednak coś, co zepchnęło ten lekko ironiczny temat na daleki plan.

Kolekcja Levi’s Pride 2018 – przykład dobrych praktyk.

Nie poświęcałam tu zbytniej uwagi tolerancji, bo temat był dla mnie zawsze oczywisty. I byłam pewna, że nie żyję w tej słynnej warszawskiej bańce, w której wszystko jest możliwe, tylko rzeczywiście czasy się zmieniły i naprawdę mało kogo obchodzi, kto się w kim zakochał, jaki ma kolor skóry czy skąd pochodzi. Ewentualnie podśmiewałam się z tych wszystkich magazynów mody, które nagle tworzyły, cytuję, „The Black Issue”, „The Age Issue”, „No Model Issue” itd. Tak jakby trzeba było podkreślać, jak bardzo jesteśmy tolerancyjni. Z nielicznymi wyjątkami, wychodziło niestety na odwrót. Na ziemię sprowadziły mnie ostatnie tygodnie. Najpierw słyszę, że można bezkarnie oznaczać tzw. strefy wolne od LGBT (cokolwiek miałoby to znaczyć), a w dodatku w jednej z ogólnopolskich gazet będzie dostępna taka naklejka. A potem nadeszła sobota i pierwszy białostocki Marsz Równości…
To nie były puste obrazki. To relacje bliższych i dalszych znajomych, wiarygodne i wstrząsające. To wątpliwość, czy aby na pewno mamy rok 2019. Ze smutkiem zapraszam Was do przeczytania tekstu „Jak dobrze się w Białymstoku trzyma nienawiść” autorstwa Mike’a Urbaniaka. Gdy przeczytacie, dajcie mi znać, czy macie jeszcze jakiekolwiek wątpliwości, że to, co się dzieje, jest przerażające?
Drodzy Państwo, jeśli ktokolwiek z Was uważa, że takie zachowania czy sytuacje są w porządku, zarządźcie sobie dodatkowo, proszę, strefę wolną od Harel. Może i urodziłam się kobietą. Może i mam ślub z mężczyzną. Tak wyszło, to nie ma znaczenia. Czuję się związana z LGTB na wiele sposobów. I bardzo bym nie chciała słyszeć od ludzi, których znam i kocham, że boją się wyjść na ulicę, jechać tramwajem, złapać ukochaną czy ukochanego za rękę. Albo wziąć udział w imprezie, która powstała po to, by się cieszyć i być dumnym, ale zamiast radości jest przemoc. W dodatku wspierana przez instytucje, które jako pierwsze powinny jej zapobiegać. Nie godzę się na to. Ale już nie w ciszy, kręcąc z niedowierzaniem głową na swojej wygodnej kanapie. Jestem ze wszystkimi, którzy tego potrzebują, będę Was wspierać głośno i mówić o tym. To nie jest polityka, której na tym blogu bardzo nie chciałam. To jest, do jasnej cholery, najzwyklejsza ludzka przyzwoitość. Jeśli jej zabraknie, naprawdę nie wiem, co wtedy zrobię.