Czarne jest czarne, białe jest białe

Na ostatni pokaz Bohoboco trafiłam przez przypadek połączony z moim dziwacznym momentami poczuciem humoru. Informacje o poczynaniach tych zdolnych panów oraz występach nawet najmniejszych elementów kreacji otrzymuję regularnie drogą mailową od niezwykle skrupulatnego działu PR. Gdy niedawno w skrzynce mailowej znalazłam zapowiedź najbliższego pokazu, uznałam, że to zabawne w połączeniu z brakiem zaproszenia. Podzieliłam się tą refleksją w odpowiedzi na wiadomość. Nadeszło pytanie, jaką redakcję reprezentuję. Odpowiedziałam, że swoją własną, jednoosobową. I że mój żart nie miał na celu wyłudzenia zaproszenia. I że w ogóle tego nie robię i wystarczą mi zdjęcia z pokazu, i tak dalej, i tak dalej. Zaproszenie dostałam. Więc jeśli po raz kolejny usłyszycie o blogerkach, które wpraszają się na pokazy, możecie pomyśleć o mnie.

Ale teraz o kolekcji, bo w końcu o niej tu ma być, a nie o autorce. Już podczas pokazu zaczęłam się zastanawiać, jakie mamy wymagania wobec polskich projektantów. My, wielbiciele mody, potencjalni klienci, redaktorzy. Czego się spodziewamy, co chcielibyśmy zobaczyć, a czego raczej nie? I czy mamy wszystkich projektantów traktować tak samo i stawiać poprzeczkę na tym samym poziomie czy może do każdego podchodzić jak najbardziej indywidualnie?
Gdybym wybrała pierwszą opcję, mogłabym tu napisać, że Michał Gilbert Lach i Kamil Owczarek nie pokazali nic zaskakującego. Grzecznie pozostali w dość ciasnych ramach estetyki, w której czują się najlepiej. Mimo że w sklepach można znaleźć wersje ich projektów w odważnych kolorach, wybieg pozostaje czarno biały (potraktujmy szarość jako kompromis między jednym a drugim). Mogłabym dodać, że całość prezentowała się perfekcyjnie (oprócz kilku detali, których zapewne bym nie dostrzegła, gdyby nie bezkonkurencyjny Tobiasz. No, może tylko podjeżdżająca do góry spódnica rzucała się w oczy). Ale że ta perfekcja nie wystarczyła, by zachwycić się kolekcją w pełni.
Gdybym jednak zdecydowała się na podejście do sprawy numer dwa, rzecz opisałabym zgoła inaczej. Jest sobie młoda marka. I ta młoda marka błyskawicznie odnosi sukces. Dlaczego? Bo oferuje kobietom dokładnie to, czego potrzebują. Ubrania Bohoboco upiększają – zostało to udowodnione empirycznie. Młoda marka zaprezentowała szereg (długi szereg!) ubrań na sezon jesienny 2012. Obserwatorzy mody może i się nie zachwycili, lecz szereg (długi szereg!) klientek wręcz przeciwnie.
Wciąż się waham, po której jestem stronie. Według mnie ostatnia kolekcja była znacznie lepsza od przedostatniej, ale gorsza od pierwszej wybiegowej sprzed roku. Należałoby pewnie wytłumaczyć skąd takie wrażenia. Otóż ta pierwsza wniosła do naszej rodzimej mody pewną świeżość. Coś nowego może nie w sensie fasonów, bo już wtedy wyglądały znajomo. Lecz zebrane w zgrabny komplet zaskoczyły pozytywnie i pozostawiły dobre emocje na długo. Jednak – co już tu kiedyś napisałam – określiły pewien poziom. Odstępstwa – oczywiście poniżej wyznaczonej linii – natychmiast były i będą zauważane. Zapewne dlatego ten swój zachwyt staram się trzymać w ryzach. Ale on jest. Razem z podziwem, że takie rzeczy możemy oglądać bez konieczności wyjeżdżania na mityczny Zachód. Może po prostu pewne rzeczy są oczywiste?

Zdjęcia: materiały prasowe