Ghost

Spotkani ludzie, odwiedzone miejsca, obejrzane filmy, wysłuchana muzyka, książki, domy, ulice, pogoda – wszystkie elementy składają się na naszą niepowtarzalną osobę. Tak uważa Luiza Jacob i tę myśl przewodnią wykorzystała w swojej najnowszej kolekcji „Ghost” na wiosnę i lato 2015. Jej duchy nie mają w sobie nic strasznego. To przenikające się energie, wpływy i nastroje.

Główna grafika kolekcji to twarz kobiety. Pełne różowe usta, zasłonięte oczy, cierniowa korona. Gdy przyjrzymy się bliżej, zauważymy, że to wiele posklejanych kobiet. Mają różny kolor skóry, kolor i splot włosów, nałożone na siebie składają się w jeden uniwersalny i oczywiście nieistniejący ideał. Zmysłowy, ale też pełen cierpienia, piękny i niepokojący. Błękitno biała grafika przedstawia sylwetki tańczących kobiet, wycięte z kolorowej materii, trochę jak cienie. Bez twarzy, za to pełne energii i dynamiki. To odwołanie do tych dni, w których Luiza tańczyła aż nadto. Być może to właśnie osobisty wymiar kolekcji sprawia, że trudno oderwać od niej wzrok. Są jeszcze miasta. Zatłoczone przejścia dla pieszych w Tokyo pocięte w paski i… pingwiny będące przenośnią dla zuniformizowanych tokijskich pieszych w czarno białych oficjalnych strojach. Z kolei żółto czarne litery to pocięta definicja sformułowania „free spirit” znaleziona w Wikipedii.
Dla mnie najbardziej poruszający jest nadruk w symbole bardzo mocno kojarzące się z emotikonami (lub „emoji” – to będzie jasne dla wszelkiego typu „instagramowiczów”). O ile jednak emotikony w dziewięćdziesięciu procentach są pozytywne, o tyle tu wzbudzają niepokój. Z jednej strony jest miło. Owoce, ciastka, aparat fotograficzny, kasety magnetofonowe i video – trochę skojarzeń z dzieciństwem, trochę z przyjemnym letnim popołudniem. Ale szybko okazuje się, że towarzyszą im strzykawki, granaty, śmietnik i wszędobylski iPhone, telewizor, aluminiowe puszki, fiolki z lekami… Czyli to wszystko, co rzeczywiście nas otacza i z czego się składamy, niekoniecznie fizycznie. To jeden z bardziej sugestywnych deseni, jakie ostatnio miałam okazję widzieć.

Większość modeli wykonana jest z bawełny organicznej typu pique – o splocie, który najlepiej kojarzymy z koszulek polo. Luiza sięga po nią już po raz kolejny w sezonie letnim, co uzasadnia lekkością i właściwościami wręcz chłodzącymi. Momentami nadruk nieco się gubi w tak drobnej fakturze, ale to raczej nowe spojrzenie niż wada. Na przykład ulice Tokio znacznie wyraźniej widać na gładkim, dżersejowym splocie. Pika nadaje im nieco cybernetyczny, pikselowy charakter. Warto zwrócić uwagę na firmowe ściągacze, które też już od pewnego czasu towarzyszą Dream Nation. Epatowanie tak wyraźnym logo może wydawać się ryzykowne, ale w przypadku tej akurat marki efekt jest całkiem inny niż gdybyśmy mieli obwiesić się napisami „Versace” (bez obrazy, pani Donatello).
„Jesteś wszystkim, co Cię otacza, swoimi wyborami, jedzeniem, muzyką, swoim miastem, ulicą, radością, błędami, swoją przeszłością i snami. Wszystko, co przechodzi przez Ciebie, zostawia ślad” – pisze projektantka. Niby oczywiste, ale też piękne. Oto przykład, gdy inspiracja nie przytłacza projektów, tylko świetnie się z nimi uzupełnia.

Zdjęcia: Luiza Jacob